Little Women: voegt een nieuwe hervertelling nog wat toe?

Regisseur: Greta Gerwig
Cast: Saoirse Ronan (Jo March) | Florence Pugh (Amy March) | Emma Watson (Meg March) | Eliza Scanlen (Beth March) | Timothée Calamet (Theodore ‘Laurie’ Laurence) | Laura Dern (Marmee March) | Meryl Streep (Aunt March) | e.a.
Jaar: 2019

Rating: ✭✭✭✭✩

Een van de vele reïncarnaties

Het boek ‘Little Women’ van Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott kent al talloze reïncarnaties. Zo werd de film Little Women in 1994 (met onder andere Winona Rider en Christian Bale) al genomineerd voor drie Oscars, zijn er talloze (mini)series gebaseerd op het boek uitgezonden op tv, en zijn er ook versies van het verhaal op het toneel verschenen. In 2005 opende Little Women bijvoorbeeld als musical op Broadway, met in de hoofdrol Sutton Foster, die voor deze rol genomineerd werd voor een Tony Award. Wat heeft de hervertelling van Greta Gerwig nog toe te voegen?

Het boek van Louisa May Alcott

Little Women vertelt het verhaal van schrijfster Jo March en haar drie zussen: Meg, Beth en Amy. Het speelt zich af in de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog. Jo probeert in New York door te breken als schrijfster. Ze herinnert zich haar jeugd met haar zussen wanneer ze op weg is naar huis om bij de zieke Beth te zijn. Het boek Little Women is gebaseerd op de jeugd van schrijfster Louisa May Alcott, die net als het hoofdpersonage opgroeide in een arm gezin. Ook zij wilde het maken in de door mannen gedomineerde wereld van de schrijvers. Het boek was revolutionair door de realistische manier waarop de karakters geschetst werden, de zussen spraken een moderne taal en hadden ieder hun eigen sterke en zwakke karaktereigenschappen.

Een verhaal over vier zussen

Door de verschillende flashbacks leren we de vier zussen kennen. Alle vier beschikken ze over talenten in de kunsten. Meg houdt van acteren, maar is ook op zoek naar ware liefde en wil een gezin. Jo is de schrijfster. Ze is een echte ‘tomboy’ en de reflectie van schrijfster Louisa May Alcott. Beth speelt piano en is het lieve, verlegen zusje. Te verlegen nog om op te treden. Ten slotte is er nog het jongste zusje, Amy. Zij droomt ervan een bekende schilder te worden in Parijs en met een rijke man te trouwen. De vrouwen hebben elk hun eigen ambities: actrice, schrijfster, pianiste, schilder. Deze passies kunnen ze echter niet uiten op de manier waarop ze dat zouden willen, door de traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen in hun tijd. Dit zorgt ook voor conflicten tussen de zussen onderling. Zouden ze in opstand moeten komen, of kiezen ze toch voor een toekomst die ‘gepast’ is voor vrouwen?

Het verhaal wordt voor het grootste deel verteld vanuit het oogpunt van schrijfster Jo. We leren haar kennen in New York, waar ze haar verhalen verkoopt aan een uitgever. Natuurlijk wel voor een ondermaatse betaling, aangezien ze een vrouw is. De uitgever is niet weg van Jo’s verhalen, en geeft haar een heldere opdracht voor haar nieuwe project: kort en pittig, en als het over een meisje gaat moet ze aan het eind getrouwd zijn of dood gaan.

Afwijking van de zoetsappige basis

In tegenstelling tot het boek is de verfilming van Greta Gerwig een mix tussen het ‘heden’ en de flashbacks van Jo. Toch is het verhaal geen enkele keer verwarrend. De koude, blauwgrijze kleuren van het ‘heden’ staan prachtig in contrast met de warme gele tinten die je in het verleden van de flashbacks ziet. Ook wijkt Gerwig af van het zoetsappige sentiment van het origineel en de eerdere versies van het boek die op beeld of toneel verschenen zijn. Er is niets ‘ouderwets’ aan deze verfilming, ook al speelt het zich in het verleden af. Vooral tijdens de dialogen is dat heel leuk om te merken. De personages laten elkaar niet uitspreken, maar praten meer zoals ‘echte’ zussen dat zouden doen. Ook blijven ze niet netjes stil zitten en is het vaak druk en hectisch in huize March. Net als het originele boek zien we dus ook in de verfilming van Gerwig dat het realisme een belangrijke rol speelt.

Amy steelt de show

De focus van het verhaal ligt dus ongetwijfeld op de vier zussen, met Jo als personage waar de lezer zich mee moet identificeren. Wat in deze versie echter opvalt is het feit dat Amy March, gespeeld door Florence Pugh, elke scène waarin ze opduikt de show steelt. In de voorgaande versies werd Amy gezien als de meest irritante van de vier zussen. De versie van Greta Gerwig maakt van Amy echter een driedimensionaal karakter. Aan de ene kant is ze wellicht verwend, maar ze heeft ook nog andere karaktereigenschappen die in eerdere versies niet aan het licht kwamen. Bovendien is actrice Florence Pugh erg sterk in de rol. Zelfs als 12-jarige Amy is de 24-jarige Pugh overtuigend. Haar Oscar nominatie voor beste vrouwelijk bijrol heeft ze daarom dubbel en dwars verdiend.

Een zinvolle bijdrage van Greta Gerwig

Kortom, Little Women mag dan wel een boek zijn dat al tig keer verfilmd is, Greta Gerwig heeft nog altijd een zinvolle bijdrage geleverd. Namelijk: een goede film met leuke, interessante en ontroerende dialogen en prachtige, schilderachtige beelden. Little Women heeft haar zes Oscar nominaties (beste film, beste actrice voor Saoirse Ronan, beste vrouwelijke bijrol voor Florence Pugh, beste bewerkte script, kostuumontwerp en filmmuziek) zeker verdiend. Hoe Gerwig geen nominatie heeft gekregen voor haar regie blijft de grote vraag. Wij raden zeker aan om naar de bioscoop te gaan, waar Little Women op dit moment draait.